daha zamanın var..

ben düşünmekten yoruldum
benim yerimede düşünürmüsn
bnm yerime ilgilenrmisin insanlarla

yalanla , ihanetle ,yalnızlıkla..

geceleri birden bire bastıran,

saganak yagıslı korkuları alırmısn yamacımdan

gündüz gözüyle sevemiorum kimseyi

yüregimdeki bu düğümü cözebilirmisn?

giderek yaklasıyor ve cogalıyor sorular

bir cümlenin içinde virgül olmayı beklerken,

nedendir bu noktaların kelimelerime yaptgı tecavüz
beni bu saldırılara karsı koruyabilirmisn

korktugumn farkındayım bu yüzden konusmuyorum

küçük bir cocgun hiç bilmedigi bi sehirde kayboluşunu

ve bir kösede kıvrılarak sessizce aglaysını yasıyorum sanki..

gözyaslarımın asil oldugunu bilmeyen,

insanların arasında ağlamaya calısıyorum

bu cabamda sonsuz kalacak biliyorum

beni bnm yerimede bagıslar mısın?

oysa garipliğimi sudan sebeperle süslemeyin dedim

seveceksenz yıpratmadan,acıtmadan ve oksayarak sevin dedim

ellerim küçüklüğü cocuklugumdan kalma

saclarımın dagınıklıgı rüzgardan

beni rüküş oyunlarınızn içine almayın oynamam dedim

cok sonraları farkettim kendi kendme konustugumu..

kollarımı gökyüzüne kaldırıp sarkılar söleyecegim belkide

sarkılarım yagmura

olurda bana birsey olursa sarkılarmı sahiplenebilirmisin

kırgınım cok yorgunum...

kaybedilenlerin geride bıraktıkları izleri sayarken

üzerime giydirilmiş olabilir suskunluklar

yoksa bnde bilirdim,güneşin izniyle aldgım gülüşleri

her daim dudaklara yapıştırmayı..

yaşam kadar vazgectim hayattan,sevdadan ve ayrılıklardan

ve artık bende korkuyorum herkes gibi senin gibi sevmekten

canımı acıtmadan,üzerimden alabilirimisn bu korkuları

kırgınlıklarımı kazıyarak,beni aşkla barıştırabilirmisn...